Norweski leśny

Pochodzenie rasy norweski leśny

Pierwsza wzmianka na temat tych kotów pojawia się w Eddzie Snorriego Sturlussona, datowanej na lata 1220-1230. Ponoć Loki z Utgardu nakazał, aby Thor podniósł jego kota z ziemi. Na podłogę skoczył szary wielki zwierzak. Thor podszedł do niego, a następnie złapał pod brzuchem, aby go podnieść. Bezskutecznie. Loki zaczął triumfować, podkreślając przy tym ogrom swojego pupila. Kolejną ciekawą historią jest to, iż ogromne „norwegi” o długiej sierści miały ciągnąć wóz nordyckiej bogini płodności i miłości, Freji. Ponadto w folklorze nordyckim rasę tę opisuje się jako „baśniowe górskie koty ze zdolnością do pokonywania stromych skał”. Zwane są też czasem kotami czarownicy, czyli huldrekatte. Patrząc w ich przenikliwe oczy, nie jesteśmy zdziwieni tym określeniem.
Mówi się, że koty przybyły na statkach wraz z wikingami. Miały one chronić zapasy jedzenia przed szczurami. Istnieje też teoria, iż w Norwegii pojawiły się za sprawą uczestników wypraw krzyżowych. Faktem jest natomiast to, iż rasa ta najprawdopodobniej powstała w wyniku naturalnej selekcji. Na toku ewolucji przystosowały się do zamieszkiwanych terenów.

Charakterystyka rasy norweski leśny

Charakterystyczną cechą jest grube futro. Ich naturalnym środowiskiem były norweskie lasy oraz zagrody. Koty musiały dostosować się do panujących warunków, żeby nie wyginąć. Sierść grzbietowa, boczna i ogonowa była wodoodporna, co powoli zanika na drodze hodowli. Tłusta, półdługa pokrywa nie przepuszczała wody, co było niezbędne podczas brodzenia w śniegu i deszczu. Podszerstek występujący w znacznej ilości na szyi, gorsecie oraz łapach pozostał bardzo gruby i wełnisty, a w okresach zimy dodatkowo gęstnieje. Dodatkowo przed mrozem chronią je mocno owłosione od wewnątrz uszy oraz kępki sierści wstające z przestrzeni między opuszkami. Z tego też powodu koty lepiej czują się zimą niż latem podczas upałów.

Kolejną charakterystyczną dla nich cechą, która przydała się w życiu pośród drzew, jest muskularne ciało z mocnymi kończynami, dłuższymi z tyłu, zakończonymi odpowiednio zbudowanymi, dużymi stopami. Ułatwiło to skoczność oraz pozwoliło wspinać się po skałach i drzewach. Budowa stóp umożliwiła kotu schodzenie po pniu z głową w dół.
Uznanie rasy przez Międzynarodową Federację Felinogiczną uchroniło je przed wyginięciem. Prowadzenie hodowli pomogło w odzyskaniu norweskich leśnych.
Według wzorca to duże, długie koty. Zaznaczony jest dymorfizm płciowy. Kocury ważą standardowo od 6 do 9 kilogramów i mają szerszą głowę. Kotki są lżejsze, osiągają tylko od 4 do 5 kilogramów.
Patrząc na wprost kota, możemy zauważyć, iż głowę ma w kształcie trójkąta równobocznego, zaś broda jest mocna i wyraźnie zaznaczona. Jego uszy są duże, szeroko otwarte, szpiczaste oraz zakończone pędzelkiem. Oczy mają migdałowy, lekko skośny kształt. Z profilu ich nos jest wyraźnie długi, nie ma załamań, a czoło jest delikatnie zaokrąglone. Całość dopełnia długi aż do łopatek, puszysty i piękny ogon, który wraz z kryzą wokół szyi, stanowi ich prawdziwą ozdobę.
Ich umaszczenie występuje w prawie wszystkich znanych kolorach. Dodatkowo zabarwienie minimalnie zmienia się wraz z wiekiem oraz w poszczególnych porach roku.

Wybierz produkty najlepsze dla Twojego kota w sklepie Maxandmrau.pl

Pielęgnacja kota norweskiego

Jeśli chodzi o pielęgnację futra, wcale nie jest ona wyjątkowo trudna. Do czesania nadaje się grzebień z obrotowymi ząbkami. Należy jedynie dokładniej i częściej czesać dwa razy w roku, kiedy następuje linienie. Istotne jest, aby ogon pielęgnować bardzo delikatnie, ponieważ włosy odrastają tam dużo dłużej, nawet do kilku lat. W ramach opieki nad swoim kociakiem pamiętaj, by zapewnić mu jak najlepszą karmę dla kotów.

Usposobienie kota norweskiego

Koty norweskie to doskonała mieszanka cech wszystkich ras. Nie są ani wyjątkowo gadatliwe, ani zbyt ciche. Co prawda wolą przekazywać informację mową ciała, ale z racji, że są bardzo wyrozumiałe dla swoich właścicieli, którzy nie potrafią odczytywać ich znaków, mogą zakomunikować swoje potrzeby dźwiękiem. Naturalnym zachowaniem jest potrzeba eksploatacji przestrzeni, w szczególności tej na wysokości, dlatego należy odpowiednio dostosować mieszkanie do potrzeb kota. Dobrym rozwiązaniem będzie kupno wysokiego wielopoziomowego drapaka. Należy zabezpieczyć cenne rzeczy przed upadkiem z wysokości, a balkon powinien być osłonięty siatką, która zapobiegnie skokom za zdobyczą. Norweskie są wyjątkowo ciekawskie, więc nawet nowe miejsca i częste podróże nie sprawią im problemów. Niewskazane jest trzymanie małych zwierząt w zasięgu kota, ponieważ może uaktywnić się u niego silny instynkt łowczy, który nie zanikł na przestrzeni lat. Koty te uwielbiają przebywać z ludźmi, ale oczywiście na swoich warunkach. Nie są za bardzo wylewne, ale kochają swoich członków rodziny i potrafią okazać im czułość. Czasem ich natura oraz nieodpowiednie wychowanie dają o sobie znać, ale na szczęście większość przejawia wyjątkową pewność siebie. Z podniesionym ogonem witają każdego, kto przekroczy próg drzwi.
Dwóch rzeczy można być pewnym. Puszysty, długi ogon i gęsta kryza wokół szyi czynią te koty niesamowicie pięknymi, a kto choć raz przejrzy się w ich przenikliwych oczach, na zawsze pozostanie pod urokiem tych leśnych łowców. Może dlatego zwane są onekotami czarownic.

fot. pixabay.com